Wszystko o the Red's

[Magnum]

Liverpool miasto tak naprawde słynące z dwóch rzeczy, z kultowego zespołu The Beathels i najlepszej drużyny świata.

Kiedy w 1888 roku po raz pierwszy wystartowała w Anglii liga piłki nożnej, klubem reprezentującym Liverpool był Everton, a swoją siedzibę miał na...Anfield. Właścicielem gruntów przy Anfield Road był wtedy John Houlding, "Król" Evertonu, znany w mieście właściciel browaru, osoba mająca wpływ na politykę miejską oraz współwłaściciel Everton Football Club. W 1892 roku Everton rozwiązał umowę z Houldingiem z powodu wysokości czynszu za grunt. Houlding został ze stadionem ale bez drużyny piłkarskiej. Nie trwało to jednak długo. Utalentowany Irlandczyk John McKenna, jeden z trenerów Evertonu, został lojalny wobec niego. Z ogromną, jak na owe czasy, kwotą 500 funtów McKenna przystąpił do budowania Liverpool Football Club. Przeszukał północ kraju w poszukiwaniu talentów i zgromadził drużynę znaną jako "the Macs". Nazwa wzięła się z tego, iż wszyscy zawodnicy, oprócz angielskiego bramkarza Billa McOwena, pochodzili ze Szkocji. Po skromnym podwójnym sukcesie, zdobyciu mistrzostwa ligi Lancashire oraz Pucharu Liverpool District, Liverpool awansował do nowopowstałej Second Division. "The Macs" bez wysiłku zdobyli mistrzostwo, pozostając niepokonani przez cały sezon. Coś zaczęło się dziać na Anfield...liczba kibiców wzrosła z kilkuset do ponad 3000 kiedy rozeszła się wiadomość o drużynie zdobywającej w każdym meczu wiele bramek. Niestety, dobra passa musiała się skończyć, kiedy to beniaminek z Liverpoolu już po pierwszym sezonie odpadł z First Division. Jednakże drużyna nie załamała się i we wspaniałym stylu zdobyła ponownie mistrzostwo Second Division i tym razem zadamowiła się w wyższej lidze na stałe. Rok 1899 zakończył się udziałem w finale Pucharu Anglii, a w 1901 roku, pod przewodnictwem sprytnego następcy McKenny Toma Watsona, Liverpool sięgnął po mistrzostwo ligi. Klub z Anfield stał się jednym z tych z którymi trzeba się liczyć. Sukces w 1901 roku nie był fuksem, gdyż w 1906 roku Liverpool znów był najlepszy. Drużyna potrzebowała teraz więcej miejsca dla rosnącej armii fanów. Jednym z ulepszeń stadionu było gigantyczne wzgórze z ziemi i popiołu nazwane później "the Kop". Stała się to po tym jak Liverpool Echo porównał je ze Spionkop, wzgórzem na którym partyzańci burscy doznali ciężkiej klęski w bitwie z armią brytyjską kilka lat wcześniej. Lata 20. często opisywane są jako "ryczące lata 20.". początek dekady był z pewnością fascynującym czasem dla Liverpoolu. Klub wkroczył w erę powojenną z postanowieniem powiększenia przedwojennych sukcesów. Zarządzany przez Davida Ashworth'a, jednego z niewielu sędziów którzy rozpoczęli karierę trenerską, Liverpool zdobył mistrzostwo w 1922 roku. Pod wodzą Ashworth'a objawił się nowy talent w zespole. Był to irlandzki bramkarz Elisha Scott. Jego władcza postawa w bramce, ustanowiła nowe kryterium dla bramkarzy którzy naprawdę chcieli zarządzać obroną. Bohater reprezentacji Anglii oraz Evertonu "Dixie" Dean uznał Scotta za najlepszego bramkarza przeciwko któremu kiedykolwiek grał. Scott puszczając w całym sezonie zaledwie 36 bramek przyczynił się znacząco do zdobycia mistrzostwa. Na drugim końcu boiska królował Harry "Smiler" Chambers, który strzelił 19 spośród 63 goli zdobytych w tym sezonie przez Liverpool. W następnym sezonie drużyna Ashworth'a zachowała doskonałą formę z poprzedniego roku, zdobywając ponownie tytuł. Rozgrywki zakończyła jednak bez trenera. "Mały Dave" opuścił Anfield aby wspomóc broniący się przed spadkiem Oldham, klub chyba najbliższy jego sercu. Niestety to zadanie nie udało mu się. Po obronieniu tytułu w 1923 roku, kibice na Anfield mieli coraz mniej powodów do radości. Po "ryczących latach 20." nadeszły "głodne lata 30.". Jedynym pocieszeniem dla fanów był fakt że the Kop został rozbudowany i przykryto go dachem. Teraz miał pojemność 28000. Lata 30. były dla Liverpoolu ciężkim czasem. Drużyna Drużyna zajmowała teraz miejsca w środkowej części tabeli i dopiero po drugiej wojnie światowej fani z Anfield mieli znów powody do radości. W sezonie 1946/47 zadebiutowało dwóch młodych graczy: Billy Liddell i Bob Paisley. Obaj przeszli do Liverpoolu z amatorskich klubów jeszcze przed wojną. Połączenie tych dwóch talentów oraz, zakupionego z Newcastle, znakomitego napastnika Alberta Stubbinsa dało drużynie skład który mógł przywrócić mistrzostwo. Gra duetu Liddell-Paisley zaowocowała 3 lata później, kiedy to gole obu tych zawodników w meczu z Evertonem dały Liverpoolowi awans do finału Pucharu Anglii, gdzie zmierzyli się z Arsenalem. Paisley był gorzko rozczarowany gdy dowiedział się że nie został wystawiony do meczu finałowego i postanowił odejść z klubu. Kolejne lata były już znacznie gorsze. Po szczęśliwym uratowaniu się w 1953 roku, Liverpool spadł do drugiej ligi rok później z najgorszym bilansem spotkań w całej lidze. Żadnym pocieszeniem był fakt że także Everton musiał walczyc o powrót do pierwszej ligi. Smutek zapanował na Anfield i nawet instalacja reflektorów w 1958 roku nie mogła rozświetlić przyszłośći którą była stała pozycja w Second Division. Jednakże pewien promyk nadzieji pojawił się gdy Bob Paisley i Phil Taylor odwiesili buty na kołek i dołączyli do sztabu szkoleniowego. Dla wielu fanów Liverpoolu "Shanks" i "Król Kenny" są bóstwami, których sława prześcignęła wielu innych ludzi związanych z Anfield. W szerszym piłkarskim świecie legenda Shankly'ego przyćmiła nawet niesamowite rekordy Dalglisha które ustanowił jako gracz a potem trener. Całkowita znajomość tajników piłki nożnej może być nieosiągalna, ale Shankly dzięki swojej pracy i zaangażowaniu zbudował fundamenty dla swoich następców aby mogli osiągnąć sukcesy zarówno w rozgrywkach krajowych, jak i europejskich. Od pierwszego dnia w klubie Shankly był zdecydowany aby działać według własnego planu. Kiedy przyszedł w 1959 roku, zarządał pełnej kontroli nad składem oraz transferami. Jak na ironię, osiem lat wcześniej oferowano mu pracę w Liverpoolu ale bez pełnej swobody działania. Niedługo potem klub spadł do Second Division. Shankly rozpoczął pracę od oceny sytuacji na Anfield, ale być może najprzebieglejszą decyzją było zapoznanie się z utalentowaną ekipą szkoleniową: Paisleyem, Faganem i Ruebenem Bennetem - którzy udowodnili swoją wartość kilka lat później. Latem 1961 roku Shankly podpisał dwa ważne kontrakty: z napastnikiem Ianem St Johnem oraz pochodzącym ze Szkocji środkowym pomocnikiem Ronem Yeatsem. Dzięki ich grze Liverpool wkrótce przezwyciężył złą passę i powrócił w szeregi First Division. St John stworzył budzący grozę duet wraz z Rogerem Huntem, który ustanowił klubowy rekord, strzelająć 41 goli w sezonie. Tylko dwa sezony zajęło Shankly'emu odzyskanie mistrzostwa a zrobił to mając w podstawowym składzie jedynie 13 graczy: Lawrence'a, Byrne'a, Morana, Milne'a, Yeats'a, Stevensona, Callaghana, Hunta, St Johna, Melia'a, Arrawsmitha, Thompsona oraz Phila Fernsa. Duet St John i Hunt zdobył razem 52 gole, podczas gdy obrona, podbudowana przez nowego bramkarza Lawrence'a, stanowiła zaporę nie do przejścia. W następnym sezonie Liverpool zadebiutował w europejskich rozgrywkach. Potrzebował aż trzech meczy oraz rzutu monetą aby wygrać rywalizację z Cologne, ale niestety tu skończyło się ich szczęście. W półfinałowym dwumeczu o Pucharu Europy Liverpool zmierzył się z Interem Mediolan. Po wygranym 3-1 pierwszym meczu u siebie, drużyna Shanky'ego odpadła z powodu mniejszej ilości bramek strzelonych na wyjeździe. Shankly był wściekły, ale kibice nadal mieli powody do radości ponieważ kilka dni przed pucharowym fiaskiem ich klub zdobył w końcu nieuchwytny Puchar Anglii. Finał, przeciwko Leeds, został rozegrany perfekcyjnie, a gole St Johna i Hunta przyniosły Liverpoolowi zwycięstwo 2-1. Porzucając białe szorty na rzecz dobrze dziś znanych czerwony spodenek, drużyna Shankly'ego wraz z nowoprzybyłym obrańcą Tommy'm Smithem była zdecydowana zdobyć mistrzostwo. Osiągnęli pierwsze miejsce już w listopadzie i pozostali tam aż do końca rozgrywek. Znów najlepszym strzelcem został Hunt, tym razem zdobywając 30 bramek. Niestety kolejny raz pomimo krajowego tryumfu Shankly nie zdołał wywalczyć ze swoją drużyną europejskiego tytułu. Liverpool przegrał 3-1 po dogrywce w finale Pucharu Zdobywców Pucharów z Borrusią Dortmund. Wydawało się że era Shankly'ego dobiega końca. W kolejnych latach to Arsenal i Leeds wiodły prym wśród drużyn angielskich. Ale Shankly nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Odbudowując zespół, tym razem z Keeganem i Toshackiem w ataku oraz Clemence'em, Hughes'em i Lloydem w obronie zdobył w 1973 roku mistrzostwo Anglii oraz pierwsze europejskie trofeum - Puchar UEFA. Jakby przy okazji Liverpool w tym samym roku po wygranej 3-0 z Newcastle zdobył także Puchar Anglii. Krótko potem Shankly zwołał konferencję prasową na której ogłosił podpisanie kontraktu z Ray'em Kennedy'm. Jakby tego było mało oszołomił prasę wiadomością o przejściu na emeryturę. Wszyscy myśleli że jest to początek końca... Przejęciu Liverpoolu przez Boba Paisley'a towarzyszyła niechęć związana z oczekiwaniami wobec niego. Musiał on wypełnić wielką pustkę, która powstała, gdy klub opuścił Shankly. Prasa ponuro przepowiadała upadek klubu, jednak wkrótce okazało się jak bardzo się mylili. Nie zauważali oni w jakim stopniu do sukcesów Liverpoolu przyczynił się cały sztab trenerski do którego należał również nowy menedżer The Reds. Paisley kontynuował wprowadzoną przez Shankly'ego prostą i skuteczną zasadę "podania i ruchu". Ta ciągłość okazała się kluczowa i po przejściowym sezonie 1974-75 klub powtórzył w 1976 roku osiągnięcie sprzed trzech sezonów zdobywając Mistrzostwo Anglii oraz Puchar UEFA. Następny sezon był nawet bardziej udany. Do Mistrzostwa Anglii klub dołożył sukces w Pucharze Mistrzów. Zwycięstwo 3-1 w Rzymie nad Borussią Monchengladbach dały bramki zakupionych przez Paisley'a Terry'ego McDermotta i Phila Neala oraz rozgrywającego rozgrywającego sześćsetny mecz w barwach Liverpoolu Tommy'ego Smitha. Skład Liverpoolu był bardzo silny, jednak przybycie na Anfield Kenny'ego Dalglisha, Graeme Sounessa oraz Alana Hansena znacznie przybliżyło klub do wyznaczonego przez Shankly'ego celu jakim było utworzenie z The Reds zespołu niezwyciężalnego. W 1978 roku bramka Dalglisha po podaniu Sounessa na stadionie Wembley dała zwycięstwo w finale Pucharu Europy nad mistrzem Belgii FC Brugges. Chociaż w tamtym sezonie Liverpool przegrał walkę o mistrzostwo z Nottingham Forest zespół szybko to nadrobił zdobywając to trofeum w dwóch następnych sezonach. W roku 1981 awans do finału Pucharu Europy dał Liverpoolowi gol zdobyty w ostatnich minutach meczu przeciwko Bayernowi przez Raya Kennedy'ego. W samym finale The Reds pokonali Real Madryt dzięki bramce ulubieńca kibiców Alana Kennedy'ego. Dziewięciu zawodników z tych, którzy wyszli na boisko w tym meczu wystąpiło także w wygranym po rzutach karnych finale tego pucharu trzy lata później. W latach 1981-84 zespół zdobywał także Puchar Ligi. Zdobycie przez klub dubletu w latach 1982 i 83 było doskonałym sposobem do zakończenia przez Paisley'a kariery, podczas której stał się najbardziej utytułowanym trenerem w historii klubowej piłki nożnej. Zastąpił go Joe Fagan, również trener za czasów Shankly'ego. Podobnie jak jego poprzednicy posiadał dar wyszukiwania nieznanych utalentowanych zawodników i szybkiego integrowania ich z zespołem. Przykładem takiego zawodnika jest zakupiony z Ajaxu zastępca Graeme Sounessa Jan Molby. W pierwszym sezonie pod rządami Fagana klub do trzeciego z rzędu dubletu dodał także triumf w Pucharze Europy po zwycięstwie w rzutach karnych w Rzymie nad AS Roma. Rok później Liverpool przegrał w finale z Juventusem po bramce zdobytej z rzutu karnego przez Michele Platiniego. To jednak nie miało znaczenia gdyż już wcześniej zamieszki na stadionie Heysel doprowadziły do zawalenia muru, w wyniku czego zginęło 39 osób. Z powodu tego zdarzenia Agielskie i Włoskie kluby zostały wykluczone z europejskich pucharów na okres pięciu lat. Wydarzenia te doprowadziły także do rezygnacji Joe Fagana, który nie mógł wytrzymać presji związanej z nimi. Zastąpił go wciąż aktywny zawodnik - Kenny Dalglish. Wiele osób uważało że nie uda mu się udanie połączyć tych dwóch funkcji, jednak "Król Kenny" szybko pokazał im, że byli w błędzie. Sprowadził na Anfield takich zawodników jak Peter Beardsley czy John Barnes i z nimi w składzie zdobył Mistrzostwo Anglii oraz Puchar Anglii, sam też zdobył bramkę zapewniającą Liverpoolowi pierwsze miejsce w lidze. Zdobycie mistrzostwa Anglii w 1988 roku bez Iana Rusha, który odszedł do Juventusu sugerowało, że Liverpool już zapomniał o tragedii z Heysel i będzie dominował w Anglii przez najbliższe lata. Wtedy jednak nastąpiło kolejne tragiczne wydarzenie. Na stadionie Hillsborough zginęło 96 kibiców Liverpoolu, którzy przyjechali do Sheffield aby obejrzeć półfinał Pucharu Anglii. Liverpool zdobył w tym roku Puchar Anglii oraz mistrzostwo kraju, który sukces udało się powtórzyć w następnym sezonie, jednak klub wciąż nie mógł sobie poradzić z pamięcią o tym zdarzeniu. Skutkiem tego było odejście Dalglisha, który nie mógł o tym zapomnieć i skupić się na prowadzeniu klubu. Wspaniały okres w historii Liverpoolu się zakończył w atmosferze żalu i klub potrzebował sporo czasu aby się z tym uporać i ruszyć naprzód. Odejście Dalglisha w styczniu 1991 roku było takim samym szkoiem jak opuszczenie klubu przez Shankly'ego prawie dwadzieścia lat wcześniej. Liverpool wydawał się nie do pokonania a "Król Kenny" budował już również drużynę, która miała dominować w przyszłości zakupując z Bournemouth Jamiego Redknappa. Dalglisha zastąpił tymczasowo, do czasu znalezienia jego następcy jeden z trenerów - Ronnie Moran. Ostatecznie ponownie wybrany został były zawodnik klubu, powracający na Anfield "syn marnotrawny" Graeme Souness. Souness chciał w klubie wszystko zrobić po swojemu, stosując metody, które dawały mu niezłe wyniki w Glasgow Rangers. Dokonał niespodziewanej rewolucji w składzie. Zespół opuścili Beardsley, Staunton i McMahon, zastąpić ich mieli zakupieni za spore pieniądze Dean Saunders, Mark Wright, Mark Walters i Michael Thomas. Te zmiany jednak osłabiły zespół co zaowocowało porażką z Peterborough w Pucharze Ligi oraz odpadnięcie z Pucharu UEFA w ćwierćfinale. Kibiców nie zadowalało także szóste miejsce w lidze, jednak powodem do radości było zdobycie Pucharu Anglii. Po półfinałowym zwycięstwie nad Portsmouth po rzutach karnych w finale Liverpool pokonał Sunderland 2-1, zaś pierwszą bramkę zdobył zakupiony przez Sounessa, który właśnie powracał do zdrowia po poważnej operacji operacji Michael Thomas. Latem 1992 roku Souness ponownie dokonał kilku transfrów kupując Davida Jamesa, Paula Stewarta i Stiga Bjornebye, którzy mieli zastąpić Saundersa, Houghtona i Venisona. Zespół radził sobie jednak coraz słabiej. Liverpool przegrał w Pucharze Ligi z drugoligowym Bolton, jednak najgorszym momentem tego sezonu było odpadnięcie z Pucharu UEFA po porażce 2-0 ze Spartakiem Moskwa na Anfield. W następnym sezonie seria niespodziewanych porażek w pucharach powtórzyła się i po przegranym na Anfield meczu przeciwko Bristol City Souness złożył rezygnację. Władze klubu aby przywrócić dawną świetność zatrudniły na jego miejsce ostatniego z "Chłopców Shankly'ego" - Roya Evansa. Evans, ostatni z zawodników, których Shankly wyznaczył jako swoich następców przed swoim odejściem miał przed sobą trudne zadanie. Związane z przeszłością klubu oczekiwania wobec niego były wysokie, jednak klubowi brakowało czegoś aby nawiązać równorzędną walkę z zespołami takimi jak Manchester United czy Arsenal. Nowy menedżer starał się połączyć doświadczenie starszych zawodników z umiejętnościami młodych wychowanków klubu. Potencjał tego zespołu ukazał się, gdy w 1995 roku Liverpool pokonał w finale Pucharu Ligi Bolton 2-1 po dwóch bramkach Steve McManamana. Evans chciał poprawić osiągnięte w tym sezonie czwarte miejsce w lidze i ściągnął na Anfield Stana Collymore i Jasona McAteera. Nowe zakupy pomogły osiągnąć trzecie miejsce, Collymore zdobył 19 bramek, jednak gwiazdą okazał się wychowanek klubu Robbie Fowler, który w 53 meczach zdobył 36 bramek. Jednak przegrany po zdobytej w ostatnich minutach meczu bramce Erica Cantony finał Pucharu Anglii pokazał, że klubowi brakuje "tego czegoś", co z drużyny robi zwycięzców. Podobne rozczarowanie przyniosła porażka z PSG w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharów. Jednak w 1998 roku pojawił się zawodnik, który mógł dać klubowi "to coś" - wychowanek klubu, napastnik Michael Owen. Owen zdobył w tym sezonie jako partner Fowlera 23 bramki. Oprócz tego w klubie pojawił się jeden z twórców sukcesu Francji na Mistrzostwach Świata - Gerard Houllier, który miał współpracować z Evansem. Współpraca ta trwała jednak tylko cztery miesiące i w listopadzie 1998 roku Evans opuścił klub. Houllier, już samodzielnie prowadzący klub postanowił wzmocnić klub zawodnikami zagranicznymi, jednak nie zaniedbał szkolenia młodzieży inwestując w budowę Akademii Piłkarskiej. W pierwszym pełnym sezonie władzy Houlliera klub zajął czwarte miejsce w lidze tracąc miejsce w Lidze Mistrzów podczas serii słabych wyników kończących sezon, rok później było znacznie lepiej - poza trzecim miejscem w lidze klub zdobył wszystkie trzy puchary, w których występował - Puchar Ligi, Puchar Anglii i Puchar UEFA i wszystko wskazuje, że zespół stać na zdobycie pierwszego od ponad dekady tytułu Mistrza Anglii. Drużyna ta została założona w 1892 roku czyli już o 110 letniej tradycji. W tym czasie udał jej sie uzyskać następujące trofea i występy w finałowych spotkaniach : Mistrzostwo Anglii: 1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1976,1979,1980,1983,1984,1986,1988,1990 Zdobywca Pucharu Anglii: 1965, 1974, 1986, 1989, 1992, 2001 Finalista Pucharu Anglii: 1914, 1950, 1971, 1977, 1988, 1996 Zdobywca Pucharu Ligi: 1981, 1982, 1983, 1984, 1995, 2001 Finalista Pucharu Ligi: 1978, 1987 Zdobywca Pucharu Europy: 1977, 1978, 1981, 1984 Finalista Pucharu Europy: 1985 Zdobywca Pucharu UEFA: 1973, 1985, 2001 Obecnie piłkarze rozgrywaja mecze na jednym z najpiękniejszych stadionów Swiata, gdyż za taki można uznać stadion Anfield Road.Ma także długa piękna historię podczas której jego menadżerami byli: 1892-1896: J. McKenna, W.E. Barclay 1896-1915: Tom Watson 1920-1923: Dave Ashworth 1923-1928: Matt McQueen 1928-1936: George Patterson 1936-1951: George Kay 1951-1956: Phil Taylor 1956-1959: Don Welsh 1959-1974: Bill Shankly 1974-1983: Bob Paisley 1983-1985: Joe Faganv 1985-1991: Kenny Dalglish 1991-1994: Graeme Souness 1994-1998: Roy Evans 1998-1998: Roy Evans, Gerard Houllier 1998- Gerard Houllier obecnie prezesem zespołu jest : David Moores wiceprezesem : Peter Robinson coś ze statystyk : Najwyższe zwycięstwo: 11:0 z Stromsgodset (17.9.1974) Najwyższa porażka: 1:9 z Birmingham City (11.12.1954) Najwięcej ligowych bramek: Ian Rush, aż 47 (1983-84) Natomiast najwięcej ligowych goli w sezonie: Roger Hunt, było ich 41 (1961-62) Rekordowy transfer kupiony: Emile Heskey z Leicester City za 11 mln funtów Rekordowy transfer sprzedany: Stan Collymore sprzedany do Aston Villi za 7 mln

Podobne wątki:

• "Powiem wszystko"
• Pieniądze to nie wszystko
• Wszystko wskazuje na to, że...
• Wszystko o LGP

[Mati]

No no no sporo czasu musialo ci zajac pisanie tego eseju, ale calkiem niezle. Ja chcialem sie wypowiedziec, tylko nie wiem czy mozna. Lubie Liverpool i Jurka Dudka, jak sadzisz, jaki byl dotychczas najlepszy gracz w liverpoolu, mnie sie wydaje, ze Jurek jest the best :)

[S_Czerel]

Zacznijmy od tego ;
-sam tego nie pisałeś tylko napewno skopiowałeś
-jest taki temat juz o premiership i tam możesz wszystko zamieszczać co chcesz bo twoje tematy są bez sensu .
-Zmień ten avator jak chcesz to ci moge zrobić napisz tylko z czym chcesz miec ten avator!;)

[Robcio]

S_Czerel--->Ja mu właśnie robię :)

[S_Czerel]

Dobra nie wiedziałem !chciałem pogadac o cczymś na gg